مشاهده در ادامه مطلب.

ز آه سینه ی سوزان ترانه می سازم

چونی زمایه جان این فسانه می سازم به غم گساری یاران چو شمع می سوزم

برای اشک دمادم بهانه می سازم  

پر نسیم به خون آب اشک می شویم  

پیامی از دل خونین روانه می سازم

در آستان به خون خفتگان وادی عشق  

برون ز عالم اسباب خانه می سازم چو شمع بر سر هر کشته می گذارم جهان

ز یک شراره هزاران زبانه می سازم  

ز پاره های دل و جان شلمچه رنگین است سخن چو بلبل از آن عاشقانه می سازم سر و تن و دل و جان را به خاک می فکنم حرفی بگوی و از لب خود کام ده مرا ساقی زپا فتاده شدم جام ده مرا فرسوده دل زمشغله جسم و جان بیا بستان ز خود، فراغت ایام ده مرا رزق مرا حواله به نامحرمان مکن از دست خود باده گلفام ده مرا بوی گلی، مشام مرا تازه می کند از دست خویش باده گلفام ده مرا عمرم برفت وحسرت مستی زدل نرفت ای گلعذار بوسه به پیغام ده مرا

ای عشق شعله بر دل پر آرزو بزن  

چندی رهایی از حوس خام ده مرا